Elke dag was vrijwel hetzelfde voor Rood. Ze stond op rond dezelfde tijd, kleedde zich volgens de trends en liep elke dag dezelfde weg naar school. Ze zou best een andere tijd op willen staan, andere kleding willen dragen of een andere weg naar school willen lopen, maar ze durfde niet. Daarnaast, durfde ze haar passie voor verhalen niet te delen.. Ze wilde mensen inspireren, maar ze was bang dat anderen haar zouden uitlachen. Want in het inspiratieloze hokje waar zij leefde, bestonden geen eerlijke verhalen.  Ze wist uit eigen ervaring dat wanneer ze een keer iets nieuws liet zien aan haar omgeving dat ze dan telkens weer keihard neer gehaald werd. Toch kon Rood het gevoel niet loslaten, ze wilde niet één stijl aanhouden en ze vond het al helemaal niks dat ze haar eigen passie niet eens kon volgen.

 

Op een dag besloot Rood andere weg naar school te nemen. Dit keer ging ze niet door de stad, maar liep ze langs de haven. Daar ontmoette ze een vrouw. De vrouw had niet veel en zag eruit alsof ze op straat leefde, maar ondanks dit allemaal straalde ze geluk uit. Rood vroeg zich af hoe dat kon. Hoe kon je zo gelukkig zijn, zonder dat je iets had om gelukkig van te worden. Ze besloot het de vrouw te vragen. “Ik ben vrij,” begon de vrouw, “ik ben vrij om mijzelf te kunnen zijn en ik denk niet meer aan wat anderen van mij vinden. Dat maakt mij gelukkig.” Deze woorden dwaalden de rest van de dag in het hoofd van Rood. Eenmaal op school aangekomen besloot Rood het die dag anders aan te pakken dan andere dagen. Die dag kwam er een discussie op school dat over verhalen ging. Rood en haar vriendinnen stonden normaal altijd aan dezelfde kant, maar dit keer merkte Rood dat ze tegenover haar vriendinnen kwam te staan. Vol onbegrip keken de anderen meiden haar aan. Ze konden niet begrijpen dat Rood ergens anders over dacht dan zij. Voor het eerst was ze eerlijk tegen zichzelf en tegen haar vriendinnen. Ze liet voor het eerst merken wat haar passie was, maar voor haar gevoel had ze dat beter niet kunnen doen.

​

De weken die volgden zorgden voor veel verandering. Rood was eerlijk tegen haar vriendinnen wanneer ze het ergens niet mee eens was. Ze merkte dat haar vriendinnen steeds meer afstand van haar namen. Het ging zelfs zo ver, dat haar vriendinnen zich tegen haar begonnen te keren. Al snel werd Rood niet meer uitgenodigd voor feestjes en zelfs meidenavondjes met haar beste vriendinnen zaten er niet meer in voor haar.

​

Rood ontdekte wie haar echte vriendinnen waren, waardoor ze steeds dichterbij kwam om zichzelf te ontdekken. Ze ontmoette nieuwe mensen die, net zoals zij, niet in een hokje geplaatst wilden worden. Deze mensen wilden ook gewoon zichzelf zijn. Rood voelde zich gelukkiger en was blij dat ze meer zichzelf was. Elke keer dat ze langs de haven liep, dacht ze aan die vrouw. De vrouw die haar had geïnspireerd. Nu was het aan Rood om anderen te inspireren. Dit deed ze door haar passie te gebruiken, haar passie voor verhalen.